Dag voor vertrek. Uiteraard 101 dingen te doen in te weinig tijd dus dan maar om 5 uur op. Mannen nog ff naar de kapper, boodschapjes binnen halen voor de thuisblijvers, wasjes en megastrijk wegwerken en koffers inpakken. Gelukkig doen de dames veel zelf en behoeft Sam alleen een lijstje wat hij mee moet nemen. Voor ons is het een ander verhaal. Zijn alle games en films gedownload? Alle spelers opgeladen? Go-pro's gebruiksklaar? Waar zijn de snorkelspullen opgeborgen? Alle medicijnen binnen? Voor wie ons heeft mee gemaakt, weet dat we niet zonder de nodige pillen weg kunnen, we gaan natuurlijk weg voor de nodige zon en RUST.

Met 2 grote koffers en 5 stuks handbagage wordt het nog zeker 6 x checken of alles volgens de regels is. Geen vloeistoffen in de handbagage, alle koffers wegen, herschikken, nogmaals wegen, bijvullen en weer leeghalen enz. Alle troep staat uitgestald in de huiskamer en wordt het dus vroeg naar bed.

Dag van vertrek. Ieder is fris en fruitig en ruim op tijd klaar om te vertrekken. Het regent pijpestelen en er wordt nog shotgun geroepen voor de beste plaatsen. We gaan met 2 auto's en P3 is al een tijd geleden gereserveerd.

De rit is niet tof. Veel vrachtverkeer en nattigheid. Maar we zijn wel wat gewend. Op de parking in de zeikregen koffers uitpakken en rennen naar de bus om droog te blijven. In de vertrekhal aangekomen blijken we zo vroeg te zijn, dat onze vlucht niet eens op de schermen staat. Dus eerst dan maar koffie. Die hadden we die ochtend ff vergeten. Na een flinke bak, zagen we dat de incheckbalie open ging, dus snel in de rij. We konden daar gratis ook handbagage als ruimbagage inleveren , dus 2 stuks ingeleverd. Op naar de douane. Daar sta je dan met 3 kids, waarvan er 2 nog nooit gevlogen hebben. Sam bij mij, daar hij onder de 16 is en er niks aan hem gevraagd mag worden zonder onze toestemming. De meiden samen. Kijken er ineens 2 grote natte droppen mij aan. Ze werd gefouilleerd. Dit had ze even niet verwacht. Natuurlijk wachten op mijn lief, want schoenen en tas werden zoals gewoonlijk binnenstebuiten gekeerd. Dit kunnen we nog wel een paar keer verwachten. Bij de paspoortcontrole werd Sam flink ondervraagd. "Wat ga je doen jongeman?" "Waar gaat de reis naartoe en met wie?"

Eindelijk bij de shops. Daar gaan de harten van de kids van bonzen. Zeker met de wetenschap dat er aan deze kant van de douane zeker 3 Starbucks zitten. Na alles ingeslagen te hebben en de magen beloofd met de nodige koffie en junkfood, konden we richting de gate. Wel wat anders dan bij Corendon, die per rij afroept. Hier was het survival of the fittest. In het vliegtuig was het nog een tijdje wachten. Heel spannend voor het eerst vliegen, naar ik hield de vliegmaagden voor dat de Baron in de Efteling, vele malen enger is.

Eenmaal op Hurghada airport slaat de warmte al toe. Isabel moest snel plassen terwijl wij alvast bij de douane gingen staan. Alles verliep hier gladjes. Daar we op 4 stuks ruimbagage moesten wachten spraken Wilco en ik af dat hij alvast met 2 koffertjes richting de vodafone zou lopen om een simkaart te halen. Ik zeg nog, wacht daar dan buiten op ons. Bepakt met de koffers, lopen we richting volgende douane, de vodafone en naar buiten daar Wilco nergens staat. Dat is vreemd. Misschien zit hij al in de bus met airco. Dus naar de bussen, koffers in het ruim gesmeten en op zoek naar Wilco..... NIETS. Paar kids terug gestuurd naar de aankomsthal en ik blijf de bus met koffers bewaken. In de verte zie ik ze terugkomen met papa. Snel de bus in. Wat blijkt..... Hij was natuurlijk bij de douane (waar je altijd gewoon door mag lopen) met 2 koffers apart genomen om weer geheel gecontroleerd te worden. Daarna bij de vodafone kon je voorheen altijd een simkaart met euro's aanschaffen, NOT... Only egyptian pounds. Wilco naar de ATM, pint en krijg geen geld. Boze Wilco. Pief aangesproken en werd hij terug gestuurd naar de shops. Ook daar werd hij weg gestuurd, zonder te wisselen of simkaart. Dan maar met lege handen naar de bus, maar weer door de douane. Wilco door de douane..... need I say more?????? Bij het hotel eerst maar eten daar het restaurant nog maar 3 kwartier open zou zijn. Ingecheckd, bandjes om en naar de kamers, en het is zo warm. Na zonsondergang nog steeds 33 graden. De kamers zijn verdeeld, en we beseffen ons dat wij (mijn lief en ik) de vorige vakanties naar Egypte enorm verwend waren. De kamer is schoon maar oud, de airco rammelt, de schuifpui trekken we gelijk door het slot heen, maar het kan er prima mee door. Dan maar een afzakkertje halen. De enige bar die we vinden is bij de receptie en daar moeten we zelf bestellen (geen bediening dus). Krijgen we van een strontchagerijnige ober onze drankjes. We zien morgen wel verder. Lekker gaan slapen.

Om half 7 wordt er op onze deur geklopt. De dames zijn klaar voor ontbijt. Opschieten is het verzoek. Daar gaan we dan, naar het ontbijt. Inmiddels zijn we er achter dat bediening er alleen is voor het afruimen. Wat zijn wij verpest. Na enig onderzoek blijken er 3 bars te zijn, allen tot 22 uur open. Shops zitten aan de zijkant. Spa achter de receptie en kunnen we om 11 uur aanschuiven voor de informatie-ochtend. Al met al zitten we om 8 uur aan het zwembad en lopen we nog 3x heen en weer om weer het volgende uit de kamers te halen wat we nodig kunnen hebben.

Om 11 uur naar de info om uit te zoeken hoe we aan een simkaart kunnen komen. We krijgen wel een wifi-code maar die is alleen bruikbaar in het receptiegebouw en is erg beperkt. Dus het thuisfront is pas laat geinformeerd. Dat kind ook weer blij want die zat te wachten op een appje.

Lunch in 2 teams om de bedjes te bewaken. Naastgelegen bedjes waren even onbeheerd achter gebleven en gelijk geconfisqeerd.

Duikwedstrijd en lesje reddend zwemmen. Ik heb het nog in me. Ik kan eindelijk mijn kids ergens in verslaan. Mijn meters onder water zijn nog steeds de meeste. Waarschijnlijk aan het eind van de vakantie niet meer.

Nog een nieuwe is dat er een 18-jarige mee is op vakantie. Klokslag 12 uur komt de dame terug met 2 cocktails. Haha, kind van haar moeder (zuipschuit).

Sam krijgt snorkelles. Een tegenvaller is wel dat er in dit stukje zee geen koraal of vis te vinden is. Alleen zand, zand en nog eens zand. Maar goed, het gaat om het idee.

Het thema van de avond is Frans. Kip, vis en natuurlijk veel gebak. Avondmaal van Sam is dus taart, chocola en gebak.

Hoe ziet onze avond eruit? Met z'n allen, knetterverbrand, op 1 kamer, liggend voor de tv Hancock kijken en gamen. Hoe burgelijk.